راهپیمایی بت شکن ۲۲ بهمن امسال که خون تازه ای را در رگ های کشور عزیزمان دواند ، گویای مسائل بسیار مهمی است؛ آگاهی مردم ، شکست دشمنان نا آگاه مردم ، فرورفتن بیش از پیش جریان موسوم به جنبش سبز - کدام جنبش؟- در باتلاق دروغگویی، شکفتگی اکثریت بودن طرفداران نظام نسبت به مخالفان آن و... پیام های صریح تکرار ۲۲ بهمن ۵۷ پس از ۳۱ سال است. روزی که بار دیگر «روز پیروزی ما و روز شکست دشمن» بود.

 

اما یک نکته ای که کمتر به آن توجه شد پیشرو بودن مردم نسبت به مسئولان در انقلابی گری و پاسداری از آرمان های اصیل جمهوری اسلامی است.در شرایطی که متاسفانه بسیاری از مسئولان نظام ، از این آرمان ها فاصله گرفته و به روزمرگی ریاست افتاده اند ، این مردم اند که با پیروی از رهبری و اتکای به وحدت و همبستگی خود در حال نگهداری انقلاب هستند.

 

به واقع ، ۲۲ بهمن ۸۸ بار دیگر نشان داد که انقلاب اسلامی برای آن هایی است که برای عقاید و آرمان هایشان پای این نظام ایستاده اند ، نه کسانی که در پی منافعشان هستند.هر چقدر مسئولان با بی مسئولیتی و بی تدبیری خود به انقلاب و نظام ضربه می زنند ، مردم ، با اخلاص و ایمان خود نظام را احیا می کنند.

 

از خدا پنهان نیست ، از شما چه پنهان ، همین دو روز پیش با خبر شدم یکی از اقواممان ، با این که از رسیدنش به معاونت یکی از مدیران یکی از شهرستان های استان تهران بیشتر از دو ماه نگذشته ، صاحب دو باغ شده است! ببینید در مملکتی که برخی به نان شبشان هم محتاج هستند ، عده ای از مدیران پست - هم از نظر موقعیت و هم انسانیت - چگونه خون مردم را می مکند!

 

صاحبان واقعی جمهوری اسلامی این مدیران نیستند . بلکه همین مردم پابرهنه و کوخ نشینانند که خروش آن ها را در هنگامه هایی چون ۲۲ خرداد ، ۹ دی و ۲۲ بهمن دیدیم. رئیس جمهور واقعی ما آن کارگر زحمت کشی است که هم در ۲۲ خرداد به اصلاح طلبان نه گفت و هم زیر بار تملق مسئولان نمی رود.افتخار ما آن برزگر تهی دستی است که هم در انتخابات دهم ریاست جمهوری به «احمدی نژاد» رای داد و هم معترض و منتقد شرایط اجتماعی و اقتصادی است.

 

اگر جمهوری اسلامی را یک هرم در نظر بگیریم ، اکنون قاعده این هرم ، به راس آن نزدیک تر است تا سایر طبقات این هرم که از نظر مساحت به راس نزدیک ترند. در حالی که توده مستضعف مردم در اوج وفاداری به ارزش های انقلاب ، امام و رهبری اند، خواص و مدیران در پی چیز های دیگری هستند.آیا مسئولی که نسبت به تباهی زندگی بخشی از مردم به خاطر نابرابری معیشتی یا بی فرهنگی بی خیال است می تواند ادعای عضویت در جمهوری اسلامی را کند؟

 

این هم یک مسئله است که اندیشمندان باید بنشینند و تامل کنند چرا در ایران مردم از مسئولان آگاه تر و بیدار ترند. چرا در حالی که برخی از خواص به اصطلاح انقلابی و مدیران ، ۳۱ سال از انقلاب فاصله گرفته اند ، مردم با انگیزه تر و محکم تر از ۳۱ سال پیش هستند؟ بدون شک پاسخ اولیه ،به رکن مترقی و بیدارگر ولایت فقیه بر می گردد ، اما باید دید که چه بستر های جامعه شناختی باعث این مسئله شده است.